Het is al weer ruim 2 jaar geleden dat ik de baasjes heb geadopteerd (al denken zij nog steeds dat ze mij hebben geadopteerd).
Het is nog steeds hard werken om ze tevreden te houden maar ik wordt er steeds beter in.
Ik mag tijdens de wandelingen al steeds vaker loslopen, zelfs in het bos vlak bij mijn huis.
Maar als we verder het bos inlopen moet ik toch weer aan de riem (de baas is nog steeds bang dat ik hem daar achter laat).
In het voorjaar is Hagar (Mama) geadopteerd door onze buren (mede dankzij mijn baas).
Dankzij de goede begeleiding van de 2 andere spaanse honden van de buren (en een klein beetje van mij) heeft ze daar nu een heel goed leven.
Een van de hoogtepunten van het jaar is de wandeling van het ALAS rescue team, het is heel leuk om zoveel andere spaanse honden te ontmoeten (en natuurlijk ook hun baasjes en de mensen van ALAS).
Een ander hoogtepunt is de jaarlijkse autocross (weer rondom ons huis).
Ik heb nog gedacht om een rondje over het circuit te rennen maar dat mocht niet van de baas (ik denk dat de deelnemers het ook niet leuk zouden vinden als ik het baanrecord zou breken).
Tijdens de dagelijkse wandelingen moet ik altijd maar dingen bedenken om de baas bezig te houden , zo heb ik samen met Kyra een nieuw spelletje ontdekt:
We springen dan om de beurt in de berm net alsof we een muis willen vangen, de baasjes proberen ons dan tegen te houden maar vlak daarna springt de andere weer.
Ze hebben helemaal niet door dat wij maar doen alsof (en dan zeggen ze dat mensen slimmer zijn dan honden...), we hebben dan de grootste lol.
Ook ben ik regelmatig bezig met mijn nieuwe werk: fitness trainer.
Ik ga dan met andere honden rennen en ze proberen mij dan bij te houden (is nog geen enkele hond gelukt).
Zo renden er laatst 2 ridgebacks en 2 dobbermanns achter mij aan, iemand die het niet weet zou denken dat ik aangevallen werd!
Een van mijn trouwste klanten is Guus (ik ken hem al sinds dat hij nog een puppy was).
Elke keer als we elkaar tegen komen gaan we rennen, hij is nu volgens mij de fitste labrador van Nederland.
Helaas mag ik sinds eind november niet meer alleen buiten lopen, de afrastering is weggehaald.
Er worden oude schuren en struiken weggehaald, als alles klaar is wordt er weer een afrastering gemaakt.
De baas heeft belooft dat het terrein waar ik alleen buiten mag lopen dan nog groter wordt.
Er zijn hier in de omgeving al tientallen honden waar ik regelmatig mee speel, zelfs met honden die ik nog nooit gezien heb speel ik al binnen enkele seconden na de ontmoeting.
Het is toch wel bijzonder dat ik ben veranderd van een verlegen spaans puppytje tot een van de populairste honden in de omgeving.
Het kan bijna niet beter gaan met mij, maar wie weet wat er dit jaar nog gebeurt....